| Het is weer tijd voor een volgende editie van het Par Hasard-platform! Op 18 juni nodigen Mira Bryssinck, Fred Libert en Laura Vroom andere makers, performers en muzikanten uit om een work-in-progress te delen met een publiek. Van tekst tot gesprek, van scène tot salto en lied… Ondertussen zijn we aangekomen bij de tiende editie. Op deze zondag wandelen we doorheen de verschillende ruimtes van het Museum dr. Guislain in Gent. Deze plek heeft heel wat hoeken en ruimtes die je tot voorheen nog niet zag. Je kan het parcours langsheen het work-in-progress van de verschillende artiesten volgen om 13u, 15u en 17u. Aan u de keuze! Inschrijven via deze link. |
Deelnemende kunstenaars:
Anicée
Het werk van Anicée Romanias is een serie gebaseerd op foto’s van haar geboorte en vroege kindertijd, begin jaren 80. Het is een sublimatie van een werkelijkheid die heel anders is dan op het eerste gezicht lijkt. De bijzondere kleurbehandeling roept vreugde en vitaliteit op, maar ook onbehagen en zelfs angst. Een mengeling van fantasie, hoop en woeste realiteit.
Judith Van Oeckel (°Leuven 1998) maakt performances waarin beweging versus immobiliteit van het lichaam een centrale rol aannemen. Met Beweging Bewaren (2022) startte ze een onderzoek naar het onderhouden en bezitten van niet-tastbare artistieke praktijken als dans en performance.
Voor Par Hasard verkent ze met All She Wants to Do Is Dance: alternatieve mogelijkheden om dans, in de vorm van micro-choreografieën, voor een publiek te brengen. Het werk speelt met thema’s als eigenaarschap en controle.
Judith Van Oeckel is danser van opleiding (P.A.R.T.S.) en studeerde af met grootste onderscheiding in Beeldende Kunsten (KASK).
Katrijn De Cooman – RauwRouw
Een rouwproces verloopt volgens Kübler-Ross volgens vijf stadia: ontkenning, protest, onderhandelen, verdriet en uiteindelijk aanvaarding. Maar wat als je afwijkt van die norm? En hoe verhoudt de omgeving zich hiertoe?
RauwRouw schetst het beeld van een rouwende vrouw en hoe de maatschappij daarmee omgaat. Terwijl ze allerlei pogingen doet om met het verlies om te gaan en het een plaats te geven, botst ze op de soms onhandige reacties van de buitenwereld.
Een afwisseling tussen terugblik naar rouw in haar tienerjaren en de rouw van nu. Geen chronologisch verhaal, maar een fragmentarische golf van beelden die spreken, herkenbare situaties – soms rauw dan weer grappig- , en rouwrituelen. RauwRouw belooft een kwetsbare voorstelling te worden die via een fysieke en beeldende taal het ongrijpbare thema probeert vorm te geven.
Foto door Kristien Maus
Myrte Vandeweerd ( 1993°), kunstenares, danser, choreograaf en performer.
In ‘Wat als ik dood ga in mijn hoofd’ draagt ze een heel intiem, kwetsbaar stuk tekst voor.
‘Het grenzeloos zijn op papier, doet mystiek verdwijnen, maar achter de regels van mijn woorden vind je de toegang tot mijn persoon. Het opent de weg naar vertrouwen, omdat ik opbouw wat binnen in mijn hart niet af te breken valt. Ik deel en verwoord wat niet wordt uitgesproken. Flinterdun balanceer ik, wat niet kan worden gezegd, schrijf ik.’
Yet another debate on the headscarf! No other item of clothing triggers more Western fascination and projections of “the foreign” than the hijab.
In her performance, Shahrzad Nazarpour speaks from her own perspective,
shedding light on the multifaceted role of the hijab as a symbol of identity and fantasy. Through two distinct dances, she critiques various forms of dictatorship and emphasizes the importance of global solidarity, highlighting it as a collective effort and action rather than repetitive speeches.
Photo Credit: Rainer Berson