Par Hasard x NTGent

Geen Therapie is een hybride performance die de taal van het popconcert gebruikt om theatrale lagen bloot te leggen. Met literaire slow-rap, absurde personages en muzikale scènes vervaagt de grens tussen optreden en spel. Het publiek wordt uitgenodigd om mee te bewegen tussen ironie en oprechte emotie. Teletext vormt de motor van deze muzikale vertelling.

Future Daughter is een immersieve performance die zich afspeelt in een multi-temporeel dijbeen. In een utopische toekomst zonder onderdrukking observeert het publiek een man in 2025 die, vervreemd en ziek, via dans probeert te communiceren met zijn uitgewiste voorouders. Door de botten als bruggen door de tijd te openen, wordt hij zelf een voorouder-raakbaar voor de toekomst.

Geïnspireerd door Nora Chipaumire’s oproep om naar de ritmes van voorouders in het eigen lichaam te luisteren, onderzoekt dit werk hoe herinnering, lichaam en ecologie samen een nieuw toekomstdenken mogelijk maken.

Future Daughter is een choreografie van Nathaniel Moore, met geluidsontwerp en installatie van Charlie Usher.

Esotheriko Lyrriko is het laatste deel van Nela Deleu’s persoonlijke trilogie rond meertaligheid, anderstaligheid, integratie en inburgering – na VLAMINGO en InTeGratio. In dit werk onderzoekt ze hoe de kunstenaar als ‘vreemdeling’ communiceert met het publiek, en hoe die positie betekenis krijgt binnen een artistieke context.

Deze audio-autobiografische performance fungeert als een klankportret: een getuigenis dat een kunstenaar pas ophoudt een vreemde te zijn wanneer zij zichzelf de ruimte geeft dat ook werkelijk te mogen zijn – een ander te zijn, zonder schaamte of ongemak. Esotheriko Lyrriko is geen sluitend antwoord, maar een open, poëtische vraag.

Julian Gypens waagt zich eraan om twee van de meest ondraaglijke kunstvormen te combineren: stand-upcomedy en hedendaagse dans. In deze nieuwe solo onderzoekt hen de ervaring van het breken van hun rug halverwege de dansopleiding, en de daaropvolgende mentale instorting.

JOS speelt zich af in een felverlichte viswinkel op de rand van faillissement. Een vrouw buigt zich over het aquarium alsof ze de toekomst erin leest. Een man poetst de ruiten, alsof hij zichzelf rechthoudt. En Jos-de laatste vis-zwemt rond als inzet van een moeilijke keuze: verkopen en opnieuw beginnen, of vasthouden en ten onder gaan?

Deze melancholische, absurdistische voorstelling gaat over loslaten en vasthouden, over keuze- en aanbodstress, en over eenzaamheid. Geïnspireerd door de schriftuur van Freek Mariën en Magne van den Berg, en de beeldtaal van Roy Anderson, onderzoekt JOS hoe taal en fysieke houdingen het innerlijke conflict van personages tastbaar maken.